"Nie jestem seryjnym mordercą"- Dan Wells

 

John to piętnastoletni socjopata, którego największym zainteresowaniem są seryjni mordercy. Mógłby mówić o nich godzinami. Ma najlepszego kumpla Maxa, którego nawet nie lubi, ale trzyma się z nim żeby zachować pozory normalności. W każdy czwartek chodzi na spotkania ze swoim terapeutą, doktorem Neblinem, a w wolnym czasie pomaga swojej mamie oraz ciotce w ich rodzinnej firmie, czyli zakładzie pogrzebowym. Podaje im potrzebne narzędzia, przytrzymuje zwłoki, w czasie gdy ktoś inny je dezynfekuje. Normalne życie pokręconego nastolatka zmienia się diametralnie, gdy dowiaduje, iż niejaki Jeb Jolley prawdopodobnie został zamordowany. Potem następują kolejne morderstwa bardzo podobne do tego poprzedniego. Seryjny morderca zawitał do miasteczka, a John chce odkryć kim on jest.

„– Mam też zasadę dotyczącą zwierząt – ciągnąłem dalej. – Pamięta pan, co zrobiłem z chomikiem?
Neblin roześmiał się nerwowo.
– Chomik z pewnością tego nie pamięta... „

Na okładce jak wół jest napisane dla fanów „Dextera”. Próbowałam kiedyś obejrzeć serial „Dexter”, ale nie byłam w stanie przebrnąć przez kilka pierwszych odcinków, bo mnie nudziło. Fanką mnie nie można nazwać, dlatego miałam nadzieję, że książka „Nie jestem seryjnym mordercą” okaże się miłym zaskoczeniem. I tak się stało.

Ukazuje ona nastolatka, który nie odczuwa empatii oraz innych najprostszych emocji, nie umie się dogadywać z innymi i czuje się jakby wszystko przeżywał na uboczu tylko się przypatrując ludziom mówiącym zupełnie dla niego niezrozumiałym językiem jakim są uczucia. Jedyne co czuje to chęć zabijania i tą mroczną część domagającom się widoku krwi nazwał „Pan Potwór” i zagnieźdźił ją głęboko, schował aby nikt nigdy nie musiał zobaczyć jego prawdziwej natury. Próbował być normalny. On nie chciał być seryjnym mordercą, nie chciał być zły i musiał z tym walczyć każdego dnia. Ustalał sam sobie zasady, żeby trzymać potwora w ryzach, udawało mu się ...do czasu aż musiał stanąć do walki z czymś potężniejszym i bardziej niebezpiecznym niż on sam.

„Prawdziwy strach nie pochodzi od ogromnych potworów, lecz od małych, niewinnie wyglądających ludzi.(...)
Ludzi takich jak ja.
Naszego nadejścia nikt nie zauważa. „

Muszę rzec, iż książka jest nie tylko ciekawa, ale też przydatna. Możesz dowiedzieć się jak balsamowac zwłoki (w książce jest naprawdę wszystko dokładnie opisane), kim był Ed Gein lub chociażby Ted Bundy, albo czym charakteryzują się seryjni mordercy, na jakie typy się dzielą.

Książka warta polecenia, język jest bardzo przystępny, przyjemnie się czyta i mam nadzieję się zabrać za następną część, bo jestem ciekawa jak się dalej sprawy potoczą, a jak na razie zachęcam do przeczytania „Nie jestem seryjnym mordercą”.

"Muszę oglądać, jak ciała otwierają się niczym kwiaty i mówią mi o wszystkich swoich tajemnicach"